Είναι που ξέρεις πως είναι οι πόρτες ανοιχτές και από συνήθεια παραμένεις ακίνητος,αποσβολωμένος κοιτώντας την άλλη πλευρά,χωρίς να μπορείς να κάνεις βήμα.Δεν είναι φόβος,ειναι συνήθεια.Η ανάγκη να διατηρήσεις τα όρια σου,την ασφαλιστική δικλίδα της ήπιας,ασθενικής καθημερινότητας.Συνηθίζεις και όσο συνηθίζεις σε μισείς..
Πού χρόνος να ασχοληθείς με τον αγενή εργοδότη,τον ρουφιάνο συνάδελφο,τον μάτσο αδερφό σου,τον τραμπούκο της διπλανής πόρτας.Δεν υπάρχει χρόνος…Σε τρώει το μέσα σου, το ασυνείδητό σου σε προειδοποιεί,κάνει ότι μπορεί να σου πεί πως ζείς παραφύση.Και εσύ κάνεις πως δεν ακούς και αντικαθιστάς τις κραυγές του με οικίους ψυχαναγκασμούς και φοβίες.Χαμένος στη μετάφραση ,χαμένος στο άγνωστο μέσα σου.Προτιμάς το γνώριμο,το εύκολο,μένεις στο απτό ,το ίδιο βαρετό μοτίβο που σε κρατάει ασφαλή μεσα στη διάφανη φούσκα σου.
Ίδια ρούχα,ίδιες λέξεις,ίδιο γέλιο,ίδιο περπάτημα,ίδιες συνήθειες…Όμοιοι,αφόρητα ακίνδυνοι.Ατέρμονες συζητήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γεμάτες κλισέ και copy paste τσιτάτα με μόνο σκοπό την ανακύρηξη της επικρατούσας άποψης με γνόμωνα τα likes και έπαθλο τους ακόλουθους.Σηχτιρίζοντας κατόπιν το μέσο που σε κάνει πρωταθλητή ,πανάξιο νικητή των likes,το μέσο που εσύ δημιούργησες,που το έκανες ίδιο με σένα.
Eπιμελλώς τραβηγμένες διπλές κουρτίνες ως την άκρη του παραθύρου,κατεβασμένες τέντες, κλειστά πατζούρια μέρα-νύχτα,αυτοσχέδια κελιά υψίστης ασφαλείας με δεσμοφύλακα τη συνήθεια.Πολύχρωμες τρύπες made in IKEA.Ο ίδιος ο εαυτός σου σε τιμωρεί σε ισόβια απομόνωση και εσύ νομίζεις πως γυρίζεις σπίτι σου.Ισόβια κάθειρξη χωρίς κανενα ελαφρυντικό, χωρίς υπεράσπιση.
Τετράγωνα κουτιά που μέσα τους ίσα που χωρούν το σώμα σου ,όρθια φέρετρα με τεχνητό φως.Ένα θλιβερά ομοιογενές κοινωνικό δίκτυο προγραμματισμένο να καταπίνει οτι διαφορετικό ,οτι θα μπορούσε να ταράξει την ευθεία γραμμή.Δεν είναι φόβος,είναι συνήθεια,Η συνήθεια θέλει χρόνο να ριζώσει,μα αν ριζώσει….
{{«Το πρόσωπο του τέρατος και ο φόβος μήπως το συνηθίσουμε»
Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά. Από την ώρα που ο Frankenstein γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, o κόσμος προχωράει μαθηματικά στην εκμηδένιση του. Γιατί δεν είναι που σταμάτησε να φοβάται, αλλά γιατί συνήθισε να φοβάται. Κι εγώ με τη σειρά μου δεν φοβάμαι τίποτα περισσότερο, απ το μυαλό της κότας. Απ το να υποχρεωθώ να συνομιλήσω με μια κότα ή μ ένα σκύλο, ή τέλος πάντων, μ ένα ζώο δυνατό πού βρυχάται. Τί να τους πω και πώς να τους το πω; Και μήπως δεν είναι εξευτελισμός, αν επιχειρήσω να μεταφράσω ή να καλύψω τις σκέψεις μου, κάτω από φράσεις απλοϊκές και ηλίθια νοήματα, για να καθησυχάσω τυχόν τη φιλυποψία μιας κότας, που όμως έχει άνωθεν τοποθετηθεί για να μας ελέγχει και να μας καθοδηγεί; Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, ή συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πώς πρέπει, του πώς οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε; Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοήθα να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος, που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά.»}}–Μ.Χατζηδάκης
UtopiaProject 